...
A min somentes me importa esa paisaxe verde,
esa paisaxe eterna que é vida e agonía,
esa paisaxe que tece e que destece a alma
nun soño de ilusión que se non murcha.
...
Eu quero camiñar braviamente, fixo,
cara á carballeira misteriosa do non visto,
cara a un abrente teixo de resplandor obrizo
ou cara a esa sombra morna en que cantan os grilos.
Eu quero esta paisaxe verde, eterna, que está viva.
Manuel María
Que preciosidad!!
ResponderEliminarUn beso.
Foron tempos remotos
ResponderEliminarou terremotos
que dicían os chistosos
que deron luar a nosos
ollos viran tantas frondos,
fragas e fentos vellos,
reverdecidos toxos,
touzas e tributos
regatos do teu Sor...
Sorte que tes
ainda paseninho
e ver nun tris retratando
ca túa saca das vistas
coma se fora do tempo
un desos macánicos aparellos
do demo
Fico na minha espera, deitado cos meus ollos
tanta fermosura anterga, da maricastanha
ou antes dos saurios aqueles que daban tanto medo.
Pois :)´