O río dos meus soños.
Esta brisa máxica do outono, de tardes cortas todavía, Camiñando en silencio, ollando as cores da natureza, que conmoven os sentidos e nos enchen de luz o corazón.
Quero ter para ti as miñas verbas máis sinceras, recordar os outonos camiñando polas beiras de ríos e regatos, mentres vexo empobrecer o corazón da xente. Acontece entón que as miñas lembranzas no son as túas. A pesar de todo cando chega o outono e volto a pasear polos nosos ríos teño unha lembranza agarimosa
Agora que é Outono, miña amiga,
miña amante e sinxela compañeira,
habémonos chegar deica a ribeira
onde a brisa deixou unha cantiga.
E que sexa Outono quen nos diga
os segredos que ten a sementeira,
como se foi espindo a carballeira
e que promesas granarán na espiga.
Nós sabémonos puros e cumpridos
ao sentirnos tan un e tan xunguidos
nesta paisaxe lene e musical.
¿Non lembras, en Outonos xa vividos,
ao río retratar no seu cristal
os soños que coidábamos perdidos...?
Manuel María
Encantada, Chus.
ResponderEliminarUn beso
Bonitas fotografías, como las que hace Carmela con el mar.
ResponderEliminarLas palabras, acordes.