Os meus ollos non se cansan de contemprar a beleza das suaves curvas que fai o río,
os cabalos salvaxes que pastan na súas beiras,
as mazás maduras esparcidas pola aira,
os castiñeiros, as aveleiras, os carballos, piñeiros, salgueiros, …
E enriba, o ceo, dono de este val, cheo de lembranzas doutros outonos esquecidos, e de longos días chuviñentos da invernia que está por chegar.
As aveleiras refulxen co resplandor do outono, hoxe, un 10 de decembro, vai calor, ainda que un airiño maino aloumiña as follas das arbores desta fraga de ribeira.
Pasiño a pasiño vou río arriba, deixome levar, o silencio engaiolame os sentidos, e mentres disfruto da camiñata, lembrome de outros outonos.
Núos pés en herba da tarde.
Tento en chasquido da folla seca,
acastañada do sol.
Mau arrincando cascamelos verdes
e bailaretes dun carballo.
Xesteiro florido anaga a tarde
de marelo intenso do ulido doce.
A trote vai un cabalo.
Silencio.
Vida no son dende min,
no son do rego ao lonxe,
na abella acochada na ortiga,
no vaivén da póla do loureiro
que chama polo vento
Medos Romero
os cabalos salvaxes que pastan na súas beiras,
as mazás maduras esparcidas pola aira,
os castiñeiros, as aveleiras, os carballos, piñeiros, salgueiros, …
E enriba, o ceo, dono de este val, cheo de lembranzas doutros outonos esquecidos, e de longos días chuviñentos da invernia que está por chegar.
As aveleiras refulxen co resplandor do outono, hoxe, un 10 de decembro, vai calor, ainda que un airiño maino aloumiña as follas das arbores desta fraga de ribeira.
Pasiño a pasiño vou río arriba, deixome levar, o silencio engaiolame os sentidos, e mentres disfruto da camiñata, lembrome de outros outonos.
Núos pés en herba da tarde.
Tento en chasquido da folla seca,
acastañada do sol.
Mau arrincando cascamelos verdes
e bailaretes dun carballo.
Xesteiro florido anaga a tarde
de marelo intenso do ulido doce.
A trote vai un cabalo.
Silencio.
Vida no son dende min,
no son do rego ao lonxe,
na abella acochada na ortiga,
no vaivén da póla do loureiro
que chama polo vento
Medos Romero
Aqui vos deixo a entrada do pasado outono pero río abaixo
Qué maravilloso paseo. Un placer para vista y un remanso de paz para el alma.
ResponderEliminarLas palabras, pierdo algunas, pero casi todas me llegan.
Un abrazo y gracias por un paseo que me ha llegado en el momento perfecto.
Me alegro mucho Carmela, y ante la duda, no te cortes un pelo, yo te las traduzco.
EliminarBesos
Mkuy chulas Chus, y el texto también.
ResponderEliminarMe alegro que te gusten Jose, y el Sor no esta tan lejos, anímate
EliminarBrincan pecadentas mazás
ResponderEliminarcoma fuxen cabalos na beira
do Sor fontela manhencida
Os fungos lameiros drogan
eidos que embréanme
dun cheiro visto, ou mirado
Paseninho folgado de ceo cheo
eu venho pra xacer nel ben cedo... d:D´
[Ei, Chus, en esa poesía da Medus Romero, puede ser núos pes= desnudos pies. Dónde al suprimir, superfluos, pronombres se lea con definida licencia el primer concepto que su autora nos quiere reflejar...¿?...Una poesía fantástica que acopla perfectamente con tus fantásticas fotografías del qué, cómo y por dónde estabais. El contacto con tan especial lugar...al que figuradamente hay que llegar y andar descalzos; supongo] :))´
ResponderEliminar[xa sabes que:
* Suelo emplear nh por ñ
La mañana mana como fuente
Por tantas setas y micelios
que de sus himeneos
Llena de esporas las hierbas
Y algunos son eso…
Si el cielo manda…manda carallo
Lleno de recuerdos para morir o
contemplarlo simultáneamente con el lugar, claro
Hipérbatones y encabalgamientos son caprichoso propósito]
Saúde e Ceibedade :)´
El significado es tal cual, lo entiendes, una gran Poetisa Medos Romero (es enfermera y nació muy cerca del río Sor), este hermoso poema pertenece a su libro "ÁMOME EN POR MIN", disfrutarías leyéndolo.
EliminarDeica logo D´.