venres, 20 de febreiro de 2015

Polo medio dos pastizales

Quero que o vento
me arrandee o corazón,
me percorra os ollos,
me bata na face,
se me ensarille nos cabelos
e me abra, dunha vez para sempre,
as portas pechadas do sorriso.
                (fragmento dun poema do libro "Cecais hai unha luz" do poeta Manuel María)

Quizais isto era o que pasaba pola miña cabeza unha tarde de inverno, mentres fotografaba os líquens nos vellos arbores que aínda quedan ao lado da fonte de Pesegueiro, ao ver pasar á miña sogra atallando polas eiras devolta de O Pedrón.



1 comentario:

  1. Do cheiro mucilaxinoso en ben parido
    entroncan naquelas feridas pòlas
    nas que soubiamos de cativos
    a xogar entre as árbores
    e colliamos liquens e fungos
    nas vellas e fundas touzas...
    Mentres ti xogabas a billarda
    e arreáballes co palán de buxo

    Saúde e Ceibedade, entón...
    un pracer

    ResponderEliminar