Campeiro no lugar de Labrada |
como o de pastorear lembranzas,
abrir o sentimento cara
a flor dos días máis felices
que recenden a liño fresco,
a mazá reineta e a nostalxia.
Uso dos meus outonos, mentres
vou pouco a pouco envellecendo,
reviver paisaxes coñecidas
e alumiarme por dentro: iluminarme
co resplandor da luz que máis amei.
Manuel María.
Nesas andaba, nesas mesas
ResponderEliminarnos apoios dos pes e dás mans
fariñentas de cando era un rapaz
toleando polas eiras
Soamente ou tempo fixo que ou levara
máis aló co vento leva as pallas
E logo morreu a paisaxe
e logo finaron as lembranzas
Xa se me vai esquenzo
Xa non me lembro...
[As parolas do Manoel Marica sonche dunha fermosura incontabel; mais é moito máis a túa daguerre feita.
Cos tempos das farinhadas, nas costelas as sacas e rubindo os lombeiros nas burras,
carrouchos acima, cas boinas caladas do suor enchidas.
Entón un raparigo pequenote e cativo no muinho toda a noite apañaba
farinha e grao pras xentes dos luares, pras xentes das aldeias.
Tráxicas vivenzas do que vai morrendo aos poucos, xa perdendo nos miolos
a mamoria que pouca lle fica nas vagoas dos seus ollos]
Eu tomariálle a palabra doutra entrada vosa dada,
Para visitar do Sor as ribeiras
Ao carón das augas mansas, das augas quedas
onde a frescura fai feitizos polas mañás cedo, na aurora
¡Quen fora liberto; quen, minha dona...]
Deica entón :|´
Una toma fantástica Chus, que encuadre y edicción más bonita, te quedo genial.
ResponderEliminarGracias Chus por pasarte por el blog y perdona que no te contestara antes, la verdad es que no tengo mucho tiempo par el blog intento actualizarlo cuando puedo.
Saludos.